martes, 3 de marzo de 2009

Preparados, listos...ya

La tarea del escritor no siempre es fácil; por eso os ofrezco dos versiones del mismo texto, para que recreéis una imaginativa traducción (imaginativa, es decir, que hay que atender al sonido y a las asociaciones que, de forma arbitraria, se os ocurran. Nada más)
¿Qué os parece?


Rotkäppchen
Es war einmal ein kleines süßes Mädchen, das hatte jedermann lieb, der sie nur ansah, am allerliebsten aber ihre Großmutter, die wußte gar nicht, was sie alles dem Kinde geben sollte. Einmal schenkte sie ihm ein Käppchen von rotem Samt, und weil ihm das so wohl stand, und es nichts anders mehr tragen wollte, hieß es nur das Rotkäppchen. Eines Tages sprach seine Mutter zu ihm: “Komm, Rotkäppchen, da hast du ein Stück Kuchen und eine Flasche Wein, bring das der Großmutter hinaus; sie ist krank und schwach und wird sich daran laben. Mach dich auf, bevor es heiß wird, und wenn du hinauskommst, so geh hübsch sittsam und lauf nicht vom Wege ab, sonst fällst du und zerbrichst das Glas, und die Großmutter hat nichts. Und wenn du in ihre Stube kommst, so vergiß nicht guten Morgen zu sagen und guck nicht erst in allen Ecken herum!”

“Ich will schon alles richtig machen,” sagte Rotkäppchen zur Mutter, und gab ihr die Hand darauf. Die Großmutter aber wohnte draußen im Wald, eine halbe Stunde vom Dorf. Wie nun Rotkäppchen in den Wald kam, begegnete ihm der Wolf. Rotkäppchen aber wußte nicht, was das für ein böses Tier war, und fürchtete sich nicht vor ihm. “Guten Tag, Rotkäppchen!” sprach er. “Schönen Dank, Wolf!” - “Wo hinaus so früh, Rotkäppchen?” - “Zur Großmutter.” - “Was trägst du unter der Schürze?” - “Kuchen und Wein. Gestern haben wir gebacken, da soll sich die kranke und schwache Großmutter etwas zugut tun und sich damit stärken.” - “Rotkäppchen, wo wohnt deine Großmutter?” - “Noch eine gute Viertelstunde weiter im Wald, unter den drei großen Eichbäumen, da steht ihr Haus, unten sind die Nußhecken, das wirst du ja wissen,” sagte Rotkäppchen. Der Wolf dachte bei sich: "Das junge, zarte Ding, das ist ein fetter Bissen, der wird noch besser schmecken als die Alte. Du mußt es listig anfangen, damit du beide schnappst".




Roodkapje
Er was eens een lief klein meisje; iedereen die haar zag hield veel van haar, maar haar grootmoeder wel het allermeest, en die wist eenvoudig niet, wat ze het kind allemaal zou willen geven. Op een keer gaf ze haar een rood fluwelen mutsje, en omdat het haar zo goed stond en ze nooit meer iets anders droeg, werd ze voortaan enkel maar Roodkapje genoemd. Op een dag zei haar moeder: “Kom, Roodkapje, hier heb je een stuk koek en een fles wijn, breng dat eens naar je grootmoeder. Ze is zwak en ziek en het zal haar goed doen. Ga er heen voor het te warm wordt, en als je het dorp uit bent, loop dan netjes en ga niet van het pad af, want anders val je nog en breekt de fles, en dan heeft grootmoeder niets. En als je bij haar binnen komt, niet vergeten dadelijk goedendag te zeggen en niet eerst overal rondsnuffelen.”

“Ik zal goed oppassen,” zei Roodkapje tegen haar moeder en ze gaf er haar de hand op. Grootmoeder woonde buiten in het bos, een half uur van het dorp vandaan. Toen Roodkapje in het bos was gekomen, kwam ze de wolf tegen. Maar Roodkapje wist niet dat het een gevaarlijk dier was en bang was ze al helemaal niet. “Goedemorgen, Roodkapje,” zei hij. “Dag, Wolf.” - “En waar ga je zo vroeg naar toe, Roodkapje?” - “Naar grootmoeder, Wolf.” - “En wat heb je daar onder je schortje?” - “Koek en wijn. We hebben gisteren gebakken en grootmoeder is wat zwak en ziek en hiermee kan ze wat op krachten komen.” - “Zeg Roodkapje, waar woont je grootmoeder dan?” - “Nog ruim een kwartier lopen verder het bos in, onder de drie grote eiken staat haar huisje, en beneden is een notenhaag, je kent het vast wel,” zei Roodkapje. De wolf dacht bij zichzelf: “Dat jonge malse ding is een heerlijk hapje, dat zal nog beter smaken dan die oude vrouw; als je slim te werk gaat, kan je ze allebei pakken”.

9 comentarios:

Wiz dijo...

Uuuuf... Parece difícil, la verdad, pero algo se intentará. Aunque el alemán siempre me ha parecido un idioma super marciano =S verás lo que sale de aquí... xD

Daniel Rosselló Rubio dijo...

El aleman es genial y el otro k no se k es(finlandes) xdxd tambn.pura nunca dejaras de sorprenderme xdxd...komo se t okurren estas kosas???

Irlya dijo...

joder que dificil ha estao!!
a mi es q el aleman no me inspira nada... dios! al final nos lo hemos inventado todo!! jeje =P

Lucía^_^

eye in the sky dijo...

Ach, Gott! Chaise! es la primera vez que no consigo escribir con los mínimos parámetros dados. Ya pasó, ya pasó, estoy a salvo...

Pura dijo...

Procuraré en la semana próxima torturaros un poco menos. Sí, hoy ha sido difícil, pero hemos visto que no era imposible. Los nuevos retos nos permiten abrir nuevos caminos ¿o no?. También es muy curioso cómo cada uno permanece ligado a sus temas y estilo caiga lo que caiga. Se me están ocurriendo ideas para romper de vez en cuando esas ligaduras tan fuertes. He de darles forma. Os tendré al día.

Kalero dijo...

Pura no creo que consigas cambiar el estilo de cada uno XD

Pero bueno tampoco puedo estar seguro ^^

Daniel Rosselló Rubio dijo...

yo kreo k tu plan para hacer k arturo y yo escribieramos una hostoria feliz sobre princesas rosas felices es una utopia...pero pura yo t reto a ello xdxd

Wiz dijo...

Seeeh, yo también te reto a que intentes hacerme escribir algo cómico, q últimament no lo consigo xD

C.S dijo...

eee pues estaria wapo intentar hacer algo opuesto a lo q somos, sería pura transgresion artiiiisitka! me guuusta ;)